Cynische grapjes. Klagen bij de koffieautomaat. Zeggen dat ze het niet begrepen hebben. Of ronduit de hakken in het zand. Herken je dat? Van die mensen in je team of afdeling die altijd wat aan te merken hebben op waar jullie mee bezig zijn? Die nooit gewoon eens lekker mee gaan?
Gefeliciteerd!
Want dit kunnen wel eens de meest waardevolle mensen in je team zijn!
Ik sprak onlangs een directeur die bezig is met een mooi plan om de kwaliteit van zijn organisatie op te krikken. Er waren heel veel mensen bij betrokken geweest en het was echt een goed plan.
Maar toen het plan werd gedeeld in zijn divisie, reageerden veel mensen negatief. Ook mensen van wie hij het absoluut niet verwacht had. “Als het zo moet doen jullie maar, maar ik doe niet mee”, zeiden sommige mensen. Anderen drukten het anders uit, maar het kwam op hetzelfde neer: ik ben niet gehoord en ik vind dit een stom plan. Hij was stomverbaasd, want het was echt een goed plan, en hij was geïrriteerd dat deze, toch behoorlijk volwassen en verstandige mensen, zo kinderachtig reageerden…
We zijn geneigd om te gaan voor “alle neuzen dezelfde kant op”, we hebben een hekel aan dwarsliggers en mensen die beren op de weg zien. Dat is ook irritant, want het is veel fijner om te praten en samen te werken met mensen die het lekker met je eens zijn.
En tegelijkertijd…
Mag je deze mensen dankbaar zijn dat ze bereid zijn en het aandurven om ook een ander standpunt te laten zien. OK, misschien niet op de meest aangename manier. Want daar zijn we als organisaties nog niet zo goed in, om alle invalshoeken op een pósitieve manier op tafel te krijgen.
Je kunt er vanuit gaan dat wat deze mensen te zeggen hebben, niet alleen van hen is, maar dat dat in de groep als geheel leeft. En zij zijn toevallig de mensen die er de woorden aan gegeven hebben. Dat is misschien even wennen. Maar vanuit een non-duaal, systeemgericht perspectief kan het niet anders dan dat alles van het geheel is én van het individu. Dat álles er altijd is.
Ik schreef in een eerder blog al eens dat ook in jóu als individu alles er altijd is. Blijdschap en verdriet. Liefde en boosheid. Chaotisch zijn en opgeruimd zijn. En in al die aspecten zit een kwaliteit, een wijsheid zo je wilt. Alles wat er niet mag zíjn, suddert onder de oppervlakte verder en manifesteert zich op een vervormde, ongezonde manier. In groepen is dat niet anders. Alles wat niet gehoord mag worden, omdat het afwijkt van de consensus, suddert onderhuids verder en uit zich door middel van wat ook wel de sabotagelijn genoemd wordt, in verschillende maten van destructiviteit. Terwijl er, als je het boven tafel zou halen, een kwaliteit in zit. Een gezichtspunt dat ook nodig is om de beste beslissingen te nemen.
Wat moet je dan doen met die grapjes, klachten, vertragingsacties?
Eigenlijk te simpel voor woorden. Luisteren… Ga het gesprek aan en vraag mensen waarom ze niet mee kunnen met waar jullie mee bezig zijn. Of nog beter, vraag ze wat ze nodig hebben om wél mee te kunnen. Dan krijg je de wijsheid die in hun sabotageactie zit op tafel.
Dat heb ik deze directeur ook geadviseerd: ga eens in gesprek met deze mensen die zo negatief leken te zijn. Vraag ze eens waar hun bezwaar zit en wat ze nodig hebben om wel mee te kunnen met het plan. Want de kans is groot dat de bezwaren die zij hebben op meer plekken in de organisatie leven. En dan is het onwaarschijnlijk dat je je plan succesvol gaat implementeren.
Ben je nieuwsgierig wat er onder de sabotage in jouw organisatie zit? Laat hier onder weten wat je ziet gebeuren. En zou je het gesprek hierover wel eens aan willen gaan? Ik help je er graag bij!
Eddy Marinus
Interessant!
Heleen
Dankjewel Eddy! Het kan echt zo’n verruimend effect hebben als je gezeur en geklaag als bijdrage kan zien, waarbij je alleen nog boven water moet halen wat de wijsheid is. En het is eigenlijk niet zo heel ingewikkeld, het is meer een mind set dingetje. Ik laat het je graag een keer zien!
Annelene Ammerlaan
Helemaal mee eens Heleen, vanuit die andere mind set blijken juist die mensen ineens waardevolle informatie te kunnen geven voor creatieve verandermogelijkheden. Als coach zeg ik dan ook, zonder dwarsliggers geen spoor 🙂 !
Heleen
Haha, dat is een mooie Annelene! Ik werk af en toe ook voor Prorail, zal m onthouden!
Ja, precies, die waardevolle informatie uit de dwarsliggers, daar gaat het om!
Lotte
Ik ben van ” mening” dat meningen ruimte innemen in een gesprek en verbaas me er vaak over dat er zoveel ( andere, afkeurende of negatieve) meningen zijn. Nu komt het nog voordat men de argumenten kent of de volledige feiten. Ook ik maak me hier weleens schuldig aan als het mij persoonlijk raakt wat er wordt gezegd of als daarmee het groepsbelang wordt ondermijnd. Het lijkt alsof we in een maatschappij leven waarin je juist een mening moet hebben hoe ongefundeerd ook, en dat dit belangrijker is dan met argumenten te komen waarmee je juist een brug bouwt naar het standpunt van de ander. Toch jammer dat we na al onze jaren beschaving nog steeds ‘ het communiceren’ niet onder de knie hebben
Heleen
Dag Lotte,
Dankjewel voor je reactie. Waar het mij in mijn artikel om gaat is dat die “meningen”, vaak met wel een argumentatie, er gewoon zijn, ook als ze niet geuit worden. En dat die meningen, of ideeën, er dan waarschijnlijk niet alleen bij die ene persoon zijn, maar dat die deel uitmaken van de mening van de groep als geheel. Op het moment dat de meningen boven water komen, kunnen ze, met hun argumentatie, een bijdrage leveren. Zolang ze onder water blijven gaan ze daar als het ware etteren en uiten ze zich op een andere, vervormde manier. Mijn uitnodiging is daarom om geïnteresseerd en open te staan voor álle meningen, ook en juist die, die af lijken te wijken van die van de meerderheid. En dat we nog wel wat te leren hebben in hoe we dat met elkaar doen, dat ben ik helemaal met je eens!
Lotte
Beste Heleen, ik ben het zonder meer eens met jouw artikel. Mijn reactie was eigenlijk meer een overpeinzing. Zouden we kunnen stellen dat argumenten in een gesprek, dus luisteren en ontvangen en weer feedback geven, leidt tot het horen en gehoord worden van de argumenten zonder dat men de hakken in het zand hoeft te zetten of een mening hoeft neer te zetten. Meningen zijn toch vaak gekleurd immers, je bent het ermee eens of niet. Daarmee roep je vaak al weerstand op. Het wordt daarmee een hard wapen en dat is ook vaak de oorzaak dat de ‘ saboteerders’ hun mond dichthouden. Ze weten immers dat op een aanval een verdediging danwel een tegenaanval komt. Het gaat dan niet om de inhoud maar om de emoties die die inhoud oproept.
Heleen
Ja, mooi! Dankjewel! Weet je wat heel mooi werkt? Als je als groep álle gezichtspunten gaat proberen te vinden. Nog zonder een voorkeur te hebben, gezamenlijk álle mogelijkheden verzinnen. Is nog leuk om te doen ook! En dan daarna onderzoeken welke mogelijkheid het meest resoneert, en “welke wijsheid” uit de andere mogelijkheden meegenomen moeten worden om tot de beste oplossing te komen.